Kocaman cüssesiyle bir gün çıka geldi. Yüzü gözü, her yeri yara bere, çamur, çimento içinde. Bitkin, perişan uykusuz... İçimden "kim bu Kocakafa" dedim. Sakin sakin oturdu, otururken uyuyakaldı. Seyrettim onu, uyurken rüya gördü, kim bilir kimlerden, nerelerden kaçtı? Sonra mama verdim, biraz mahçup, yedi. Yüzünde hüzünlü bir gülümseme belirdi. Bir yıl olmuş, hala Kocakafa kapının önünde hiç ayrılmadı. O gülen yüzüyle her gün karşılar ve yolcular beni. Çok iyi bir bahçe köpeği olur, evinizi, çocuklarınızı korur. Onlarla oynar. Sevgi dolu, eğlenceli bir oğlan. Kısır, aşıları tam.